Nu lees je dat allemaal, en ik mag hopen dat je eruit kunt opmaken dat het hier dus om een soort 'elite' fanfare gaat. Als je mij dan een beetje kent vraag je je misschien af hoe ik daar dan bij terecht gekomen ben. Nou, puur toeval!
Rogier van de fanfare van Neerbeek is iemand die in veel verschillende korpsen uithelpt. Daardoor kent hij natuurlijk de nodige mensen waaronder Rob Moers, en toen die merkte dat ze nog slagwerkers nodig hadden heeft hij Rogier gebeld.
Rogier hartstikke blij natuurlijk en hij stemde toe.
Toen hij de eerste nieuwsbrief kreeg zag hij daarin staan dat het LFO nog extra bugels nodig had en dus belde hij Maurice, zijn broer, op. Maurice is in Neerbeek de eerste solo-bugel en gewoon heel erg goed. Hij wilde ook wel en na wat telefoontjes heen en weer mocht hij er ook bij komen spelen.
Hij mailde me dat meteen die week al en ik was natuurlijk hartstikke blij voor hem. We hadden het er namelijk al vaker over gahd dat het eigenlijk raar was dat zoiets in Limburg niet bestond, en nu zat hij er dus bij!
Ik liet meteen doorschemeren dat ik het ook heel erg leuk zou vinden, maar dat drong vrijdagavond tot hem door. Toen gaf hij me een mobiel nummer en de mailadressen van Rob Moers en Rob van der Zee.
Tja, ik ga niet om half 12 's avonds nog bellen dus probeerde ik het de hele dag erna maar. Maar ik kreeg dus steeds niemand eraan. Dus ben ik maar gaan mailen naar beide heren tegelijk. Een van de mails bleek na een dag nog niet aangekomen te zijn. (Jawel, de secretaris maakte meteen een erg goede indruk op me... Niet bereikbaar via telefoon, niet via mail. Ja, het begon goed!) Maar bij de dirigent was hij wel al aangekomen, en die mailde terug dat ze het erover zouden hebben in de vergadering. En die woensdag kreeg ik een mail dat ik inderdaad ook mocht komen meedoen!
Ik mocht derde bugel spelen en de partijen zou ik de eerste repetitie op mijn stoel vinden...

Zaterdag 27 april begonnen de repetities dan eindelijk.
Ik reed met Rogier en Maurice mee naar Geulle en omdat Rogier slagwerker is moest hij op tijd daar zijn om mee te helpen met het klaarzetten van het slagwerk. Dus waren we vroeg.
Bij aankomst bleken we zo ongeveer de eerste daar te zijn, dus konden we op ons gemak rondkijken en kennismaken met iedereen.
De repetitie zelf was een heel nieuwe ervaring!
Normaal als je aan een nieuw stuk begint dan is het een kwestie van een keer doorspelen en dan thuis goed oefenen. Hier werd het stuk doorgespeeld, er en toen bleek dat de meeste stukken gewoon zó afgespeeld werden.

In het algemeen gold gewoon dat er veel vaart in de repetities zat, er werden heel gerichte aanwijzigingen gegeven en al even gerichte vragen gesteld. Heel anders dan ik gewend was natuurlijk. Het niveau lag ook een stuk hoger dan ik gewend was, maar tot mijn grote verbazing kon ik het heel aardig bijbenen!
Natuurlijk speel ik normaal eerste stem en waren er dus stukjes bij die stukken lager lagen dan ik gewend ben, en zaten er begeleidingsstukjes in die je in de eerste stem zelden tegenkomt, maar gelukkig heb ik daar nooit echt problemen mee gehad. Zeker niet als er dan genoeg moois te horen is op de achtergond...

Toen het weekend van het concert dichterbij kwam werd er al gemeld dat we de zaterdag vantevoren een uur langer zouden repeteren in verband met de cd-opname. Dat was nog eens een aparte repetitie...
Er gebeurden heel veel rare dingen, maar het bleek wel maar weer dat iedereen het echt heel gezellig had.

Zondags moesten we om half 2 alweer bij elkaar komen, in concertkleding, want we gingen een foto maken voor in het cd-boekje.
Het was al behoorlijk benauwd, het zonnetje scheen vrolijk en langzaam kwam iedereen aan op het kasteel. De heren allemaal in smoking, de dames helemaal in het zwart of in een combinatie van zwart-wit. Dat is dus leuke kleding als je het al behoorlijk warm hebt...
Toen iedereen er was moesten we ons opstellen. Dat had nogal wat voeten in de aarde, want er waren maar weinig mensen die vooraan wilden blijven staan, maar uiteindelijk stond iedereen op de goede plaats en in de goede houding en kon er begonnen worden met het maken van de foto's. Blijkbaar wilde de fotograaf echt het zekere voor het onzekere nemen, want z'n rolletje moest vol! (Tot grote ontevredenheid van iedereen, want men begon kramp te krijgen...)

Daarna werd er vertrokken naar Geulle waar bleek dat het in de zaal uitermate warm was. Bij het inspelen bleek al dat het een hele onderneming zou gaan worden om het concert te geven, want zelfs met de jassen uit en de deur open was het al bloedheet en zweette iedereen als een otter. Toen dus de deuren en ramen dichtgingen in verband met de cd-opname, de jassen aangingen in verband met het concert en de 200 mensen binnenkwamen om te luisteren werd het echt een sauna...